بسم الله الرحمن الرحیم

کمترین انتظار از کسانی که وارد رقابت‌های انتخابانی می‌شوند، این است که یا منشأ فکر و اندیشه‌ای تازه و یا حامل و حامی تفکری رایج برای نظام تصمیم‌سازی و تصمیم‌گیری کشور باشند.
درد مردم را خوب می‌شناسم. همین حالا هم که وضع معیشتی زندگیم طوری ا‌ست که ماشین شخصی دارم، تا حدود زیادی از وسایل نقلیه عمومی استفاده می‌کنم تا در بطن جامعه باشم درددل‌های مردم را بشنوم. در حقیقت نمی‌خواهم بین من و جامعه‌ام فاصله‌ای باشد.
به نظرم مجلس نهادی ا‌ست که در حالی که سیاست‌های کلان کشور را تبیین می‌کند، بیشتر باید نگاهی تخصصی به مسائل داشته باشد پس به متخصص بیشتر نیاز دارد.
من در این سال‌ها کشورهائی را از نزدیک دیده‌ام. کشورهای فقیر یا ثروتمندی که باعث شده تجربیات خوبی داشته باشم و بتوانم کشور خودم را از نظر منابع معدنی و مالی با آنها مقایسه کنم. این تجربه می‌تواند به من کمک بسیاری کند تا دید بازتری داشته باشم و با مشکلات مالی آسان تر برخورد کنم.
اصلاً نمی‌خواهم تبلیغ کنم. من نیامده ام که هزینه کنم که به مجلس بروم چون اصلاً کیسه‌ای برای این کار ندوخته ام. فکر می‌کنم اسمم این قدر شناخته شده هست که اگر مردم بدانند در انتخابات شرکت کرده‌ام نیازی به تبلیغ نداشته باشم. اگر بخواهند به من رأی می‌دهند و اگر هم نخواهند رأی نمی‌دهند.
من همیشه به شهرم، منطقه ام و کشورم احساس تعلق خاصی داشته ام. حضورم در انتخابات به واسطه مشورت‌هایی بود که در یک‌ونیم سال گذشته با بسیاری از دوستانم داشتم. از ابتدا خیلی راغب به این کار نبودم اما بعد به این نتیجه رسیدم که حضورم می‌تواند موثر و مفید باشد.
شما کسی را می‌خواهید که بتواند مدافع حقوقتان باشد و نگاه جامع‌تری نسبت به اجتماع داشته باشد و شاید کسی که هیچ مسئولیت دولتی نداشته باشد ترسی هم از از دست دادن آن نخواهد داشت پس راحت تر از حقوق شما دفاع خواهد کرد.
مهم این است که نماینده مجلس این ظرفیت را داشته باشد که برای خود مشاورانی دلسوز و آگاه از سطح جامعه و نهادهای مدنی تدارک ببیند تا آن مشاوران تحولات را در تمامی عرصه‌های سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی رصد کرده و به آن نماینده اطلاع دهند تا وی نسبت به تحولات اشراف دقیق و روزآمد داشته باشد و به موقع عکس العمل یا عمل لازم را انجام دهد.
نباید فراموش کرد که وظیفه اصلی شخصی که به عنوان نماینده مردم در مجلس حضور می‌یابد، تدوین برنامه‌ها و قانون‌گذاری به شکل عام است و بنابراین باید دارای صلاحیت‌هایی چون دارابودن نگاه عمیق سیاسی و اجتماعی به مسایل کشور در سطحی ملی و جهانی باشد. در مجموع نماینده مردم در مجلس شورا باید فارغ از دغدغه‌های شخصی و صنفی، دارای دیدی عمیق و ژرف باشد و به همراه یک پشتوانه قوی سیاسی- اجتماعی در این صحنه حیاتی حضور یابد.
جایی که نماینده بدان راه یافته است، خواه‌ناخواه وظیفه‌ای سنگین در سطح ملی و بین‌المللی بر دوش او گذارده بنابراین توجه به مشکلات شهرستانی که به عنوان نماینده آن انتخاب شده است، تنها بخش کوچکی از کاری است که باید انجامش دهد. این البته بدان معنا نیست که کم توجه باشد به مسایل و دغدغه‌های موکل، به خصوص آنکه با اشرافی که به موضوعات مربوط به حوزه نمایندگی خود دارد، می‌تواند دیگر کمیسیون‌های مربوطه و کل نمایندگان را نسبت به موضوع توجیه کند.
اصلاً تصور کنید مجلسی را که افق دید تمام اعضایش فقط حل مشکلات و مسایل مربوط به خودشان باشد. هیچ کس نمی‌تواند بیشتر از آن چه می‌داند کاری انجام دهد.
دولت‌ها با مجالس شورا قانون‌ها را به وجود می‌آورند، اما اینکه آن را چگونه اجرا کنند و پلیس‌ها چگونه رفتار کنند به عواملی از جمله خلق ‌و ‌خوی عمومی مردم کشور بستگی دارد.
اگر اکثریت مردم به آزادی بیان علاقمند باشند، آزادی بیان وجود خواهد داشت، حتی اگر آن را غیرقانونی اعلام کنند. اگر مردم نسبت به اقلیت‌ها حس خوبی نداشته باشند، حتی در صورت حمایت قانون، آن‌ها سرکوب خواهند شد.
یک سیاستمدار اصلاح‌طلب، سیاستمداری است که اگر چه در اهداف، انقلابی می‌اندیشد اما در عمل و رفتار، واقعیت‌ها را درمی‌یابد و گاه برخی محافظه‌کاری‌ها را نیز چه بسا پذیرا می‌شود تا فاصله خویش از رفتارهای غیر قانونی و خشونت‌آمیز را حفظ کرده باشد.
قانون اساسی قانونی بشری است و نمی‌تواند بی‌عیب باشد و انسان همواره در حال تحول، تکامل و تجربه است ولی در همین قانون اداره کشور با آرای عمومی است.
دیدگاهم متفاوت است و با شیوه های مختلفی کار می کنم، ارتباطات گسترده ای دارم. در سطح اجرائی و مقامات دوستان متنفذی دارم که بی شک برای گسترش منطقه و رشد شهرستان به کمکمان خواهند آمد.
بیائید احساساتی نباشیم که به خویش و قوم خود رأی بدهیم یا به همشهری خود رأی بدهیم. بیائید روی منطق پیش برویم و هر نماینده ای که انتخاب می شود صاحب فکر و حرف حسابی باشد تا همه منتفع شویم.
ازانگیزه هایم فعال شدن گروه ها و تشکل های مردمی است. من یاور شما هستم. داشتن آب و نان و مسکن حق همه است. تشکیل و تحکیم خانواده حق همه ما است. نداشتن چشم انداز روشنی برای طبقه فقیر مشکل همه ما است. این حق شما است که حرف هایتان مستقیماً به گوش مسئولین برسد.
شهرستان نائین با جمعیتی حدود 55755 نفر (1.37% جمعیت استان) و نسبت تقریباً برابر زن و مرد با دو سوم جمعیت شهرنشین می باشد.
15643 نفر کمتر از 18 سال (28.1% جمعیت) ، 9985 نفر 18 تا 24 ساله و 5132 نفر 25 تا 29 ساله یعنی 15117 نفر 18تا 29 ساله (27.1% جمعیت)، 4004 نفر 30 تا 34 ساله و 3610 نفر 35 تا 39 ساله (7614 نفر 30 تا 39 ساله 13.7% جمعیت)، 10196 نفر 40 تا 59 ساله (18.3% جمعیت)، 5971 نفر 60 تا 79 ساله (10.7% جمعیت)، 1214 نفر سنین بالاتر (2.1% جمعیت) هستند.
جمعیت باسواد حدود 15919 خانوار یا 41790 نفر است.
مساحت شهرستان 35757.625 کیلومتر مربع (33.67% مساحت استان) و تراکم نسبی 1.5 نفر در هر کیلومتر مربع ( 4% تراکم استان) می باشد.
وسعت بیابان 39.6% استان (871750 هکتار) و وسعت شن زار 62.8% استان (626825 هکتار) می باشد.
دارای مرتع خوب 34250 هکتار (4.14% از مراتع استان) است.
رتبه سیزدهم در جذب سرمایه در استان (16 شهرستان ) را دارد.
اگر فکر می کنید با این اعداد و ارقام به همین وضع قانعید حرفی برای گفتن نیست اما اگر خواهان تغییر وضعیت موجود هستید به دیگر سخنانم توجه فرمائید.
انتقاد اقتصادی به سیستم و انتقاد به بیکاری ها دارم. با توجه به منابع عظیم نفتی، طبیعتاً «اقتصاد ما باید مبتنی بر نفت و غیرمتکی بدان باشد» در واقع ثروت نفت باید به عنوان استارت موتور اقتصاد ایران عمل نماید تا بتواند پویایی و تحرک لازم را در بخش صنعت و تولید که اساساً موتور اقتصاد ایران هستند به وجود آورد.
برخی را اعتقاد بر این است که با رهاسازی و عدم کنترل اجتماعی مداخله‌گرا و عرضه کالاها و خدمات به قیمت واقعی بازار و تخصیص بهینه عوامل و منابع تولید، سود بنگاه‌های تولیدی افزایش می‌یابد که به نوبه خود به انباشت سرمایه صاحبان این بنگاه‌ها و به تبع آن، افزایش ظرفیت‌های تولیدی منجر می‌شود. در نتیجه، تقاضا برای نیروی کار افزایش می‌یابد و با افزایش دستمزدهای نیروی کار، سرمایه انباشته شده مجدداً ریزش می‌کند و فقر کاهش می‌یابد.
مبنای استدلالی این سیاست‌ها این است که رشد اقتصادی نیازمند انباشت سرمایه است و فقرا دهان‌های بازی هستند که افزایش درآمد یا دستمزد آنها یا کمک‌های یارانه‌ای و رفاهی و افزایش قدرت خرید آنها به دلیل نیاز شدید به پس‌انداز منجر نمی‌شود. بنابراین باید با اجرای سیاست‌های تورمی، آنها را وادار به کاهش مصرف و کاهش تقاضا کرد. از طرف دیگر، افزایش درآمدها باید نصیب ثروتمندانی شود که به لحاظ نیازهای مصرفی اشباع شده‌اند و هرگونه درآمد اضافی آنان به معنای افزایش پس‌اندازها و در نتیجه انباشت سرمایه است. به عبارت دیگر،کار ویژه دولت در این گونه برنامه‌ها و سیاست‌ها، امکان‌پذیر ساختن انباشت هرچه بیشتر سرمایه برای صاحبان سرمایه است. لذا مکانیزم بازار و سیاست‌های اقتصاد کلان باید به‌گونه‌ای باشد که درآمد از قاعده هرم گروه‌های درآمدی به سمت قله هرم حرکت کند و پس از انباشت سرمایه، از طریق مکانیزم رخنه به پایین به واسطه سرمایه‌گذاری‌های تولیدی و ایجاد اشتغال صاحبان سرمایه، به‌ تدریج گروه‌های کم‌درآمد و فقیر از اشتغال و افزایش درآمد منتفع خواهند شد. به‌زعم این نظریه، رشد اقتصادی از طریق مکانیزم‌های بازار، خود‌به‌خود فقر و نابرابری‌های اجتماعی را از میان بر‌می‌دارد.
اکثر صاحب ‌نظران اقتصادی معتقدند که در طی اجرای این سیاست‌ها در دوره گذار اقتصادی تا تحقق یافتن رخنه به پایین، حداقل در کوتاه‌مدت فقر افزایش می‌یابد و فقرای جدیدی به وجود می‌آیند.
اگر متوسط جمعیت خانوار را در مناطق شهری 4.5 نفر در نظر بگیریم، در سال 1383، حدود 20 میلیون نفر از جمعیت کشور زیر خط فقر نسبی قرار داشته‌اند. همان‌طور که پیش‌بینی‌های سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی نشان می‌دهد، در سال 1388، جمعیت زیر خط فقر مطلق به 14.25 میلیون نفر افزایش خواهد یافت و جمعیت زیر خط فقر نسبی هم از 20.2 میلیون نفر در سال 83 به 22.85 میلیون نفر در سال 88 افزایش خواهد یافت.
با توجه به اینکه در طول این سال‌ها نرخ رشد جمعیت کاهش می‌یابد، دلایل این افزایش فقر را باید در سیاست‌های اقتصادی و اجتماعی دولت و بازار جست‌وجو کرد.
یکی از عمده‌ ترین دلایل گستردگی فقر در ایران نرخ بالای بیکاری است.
بررسی‌های انجام شده حاکی از آن است که %75 بیکاران عضو خانواده‌های فقیر هستند. در چنین شرایطی، رقم بالای تورم که بین 10 تا 15 درصد در نوسان بوده است، در کنار نبود سیاست‌های حمایتی کافی و پوشش تأمین‌اجتماعی، موجب سود بردن لایه‌های بالایی درآمدی و گسترش فقر و محرومیت و تبعیض و فشار بیشتر بر زندگی اقشار پایین به ویژه کارگران مزد بگیر، حقوق‌بگیران ثابت و کشاورزان فقیر شده است. گسترش نابرابری‌های اجتماعی در سال‌های اخیر به مهاجرت‌های ناشی از فقر دامن زده است.
قاچاق و اعتیاد به مواد مخدر نیز یکی از معضلات اجتماعی جدی است که به‌طور مستقیم و غیرمستقیم به فروپاشی روابط خانوادگی و اجتماعی بهنجار و آسیب‌پذیری جدی کودکان دامن می‌زند.
من می گویم تنها راه برون رفت از این وضعیت در این منطقه توسعه صنعتی و استفاده گسترده از معادن منطقه می باشد.
موج جدید را از طریق آزادیخواهی و سخنان تأئید آمیز شما می خواهم. اگر خواهان ادامه وضع موجود هستید من حرفی برای گفتن ندارم اما اگر خواهان تغییر در وضع موجود هستید که عموماً هستید حرف های من معترض، من منتقد به درد شما می خورد. قول می دهم میخکوب!؟ شوید.

سقف شریعت بر ستون معشیت بنا شده است (چون فقر از دری وارد شود دین از در دیگر خارج می شود).
حرف طرف مقابل، حرف مخالف شنیده شود و بعد هم بهترینش اجرائی شود.

 اصل شرافت انسانی و حرمت انسان غیر قابل تعرض است.

دروغگو دشمن خداست.

اعتراض به سیاست و اجتماع دارم که باید بتوانی حرف بزنی. تمایل به اینکه همه تلاش کنیم حرفی بزنیم، انتقادی بکنیم، ایرادی بگیریم، رهنمودی بگیریم تا از این همه یکی شکفته شود.
امر به معروف و نهی از منکر مشروط به تاثیر مثبت است و این موضوع در مسائل اجتماعی و سیاسی کنونی از پیچیدگی‌های بیشتری برخوردار است. کسی پیدا شده که حرف های شما را به بالائی ها برساند. چه نماینده بشوم و چه نشوم یادآور می شوم که وظیفه نماینده است که حداقل هر شش ماه یکبار به مردم گزارش دهد و این جور نباشد که فقط در نزدیکی های رأی دادن پیدایش شود.
چه خواهم کرد؟ شعار نمی دهم و دقیقاً نمی دانم چه می توانم بکنم ولی این مطالب در نظرم است: تقریباً بیکاری جوانان یا در شغل مناسب با تحصیل شان، نداشتن مسکن، کمبود آب، ازدواج و دردهای مردم و مسایل و مشکلاتی که از زبان شما گفته شد که در راه تحقق و حل آنها مشکلاتی هم وجود دارد اما وعده پیگیری و انجام را با سعی می دهم.

با توجه به موقعیت و میدان عمل می بینم چه می توان کرد و کدام را می توان زودتر انجام داد و کدام را دیرتر انجام داد.

تمام تلاشم را خواهم کرد و در خود می بینم تا حد زیادی آنها را پیش ببرم و بلکه با کمک شما بطور کامل به سرانجام مقصود برسانم.

انتظار از نماینده این که نماینده با مدیران می آید و وقت ندارد و اگر کسی مثلاً از فرماندار ناراحت باشد نمی تواند پیش او سخن بگوید و حرف زدن و انتقاد از او مشکل ساز می شود به گونه ای که دیگر کسی اعتراض نمی کند. تغییر این وضعیت در جهت مردم کار آسانی است.
انتظار و توقع دارم با هم ارتباط بیشتری داشته باشیم، مسائل و مشکلات را از زبان خودتلن بشنوم تا بشود با تلاش و پیگیری حل کرد. از قشرهای مختلف با من تماس بگیرند و مشکلاتشان را بگویند. هروقت که لازم است بخواهید تا من تنظیم بکنم و بیایم و در محل حل و فصل کنیم.
از نمایندگان قبلی کم و بیش تشکر می کنم و بهیچ وجه در تضاد قرار نمی گیرم و انتقاد نمی کیم. واقعاً نمایندگان قبلی به نحوی هر یک خصلت های مثبتی داشته اند و کارهائی مثبت کرده اند. مطالبی را پیش برده اند و من این سرنخ ها را اگر نماینده بشوم لابد اطلاعاتش را به من می دهند و من از آنها خواهم گرفت. هرچه را ناتمام گذاشته اند من پیگیری خواهم کردو تعصبی ندارم که راه هائی را که دیگران رفته اند من نباید بروم. هر کار خیری بخواهم بکنم با توجه به سابقه اش خواهد بود. این نماینده مسئله آب را جائی رسانده است و آن دیگری مسئله گاز را به جائی رسانده، دیگری صحبت از آوردن صنایع عظیم کرده است و آن دیگری ردیف بودجه ملی را گرفته است. این ها قدم های بزرگی است دستشان هم درد نکند.
خوش قلبی و خیرخواهی داشته اند و دارم. من هم اگر نماینده شوم احتمالاً قصوراتی خواهم داشت که با پیشنهادات و انتقادات شما کم خواهد شد و به چیزهائی که شما می خواهید نزدیکتر می شوم. به میان شما خواهم آمد و با شما صحبت خواهم کرد.
اگر همه ما که اینجا هستیم اختیارمان فقط دست یک نفر باشد و یک نفر مثل من گوینده باشد هرگز شما به مقصودتان نخواهید رسید. شما وقتی به مقصد خواهید رسید که همگی شما بتوانید در حد تخصص، دانش، توقعتان و توانتان نظرتان را ابراز نمائید و تصمیم گیرندگان بشنوند.
ممکن است در بین این سخنان اشتباهی هم باشد ولی چه بسا میان این همه اشتباه باز هم دو کلام حرف حساب باشد که کارگشا باشد.
اگر ما توقعمان را روی این بگذاریم که بایستی کار مردم انجام شود اولین آن این است که مردم بتوانند حرف بزنند و نظرشان را ابراز نمایند و با سانسور و خود سانسوری مواجه نباشند.
اجازه نخواهم داد اطرافیان افکارم را منحرف نمایند و هم زمان با مقامات دولتی کمتر حرکت خواهم کرد و وقتم در اختیار شما خواهد بود و بایستی میان کلیه افراد از جمله مخالفان نظرم هم بروم تا همگی حرف های هم را بشنویم و افکار شکوفا شود.
بایستی صحبت کردن با هم را یاد بگیریم و به افکار دیگران احترام بگذاریم. شنیدن و وسط حرف دیگران صحبت نکردن را بیاموزیم و قبل از گوش دادن تصمیم نگیریم.
معمولاً عادت کرده ایم گوینده باشیم تا شنونده و در شوراها وقتی سریع به نتیجه می رسیم که همگی غایب و فقط یک نفر حضور داشته باشد. روی مایه گذاشتن روی انتقاد و اعتراض تأکید می کنم. من نماینده ای خواهم بود که منتقد و معترض به پاره ای از سیاست ها هستم و توقع دارم که شما هم منتقد و معترض باشید. بخواهید و ببینید چه شد و چه نشد؟ پیگیری کارهایتان را بکنید، چه کارهائی شدیا نشد و قبل از چهار سال کلیه اخطارها را به من داده باشید، چه جاهائی قوی بوده ام؟ کجا را پیگیری نکرده ام؟ کجا سست بوده ام؟ حق هم ندارم دلخور و ناراحت شوم و به هر حال نماینده آن که حتی رأی هم نداده است هم هستم.
نماینده شهرستان نائین واقعاً بایستی نماینده شهرستان باشد، نماینده تمام ملت باشد نه نماینده دولت که فقط کارهای دولت پیش رود و من فقط جلوی شما سر خم خواهم کرد نه وزیر و وکیل.
نظارت بر مصرف منابع در شرکت های دولتی و ممیزی آنها باید صورت پذیرد تا منابع اتلاف نشوند. رفع بیکاری و سرمایه گذاری در صنایع، تسهیلات وام و اشتغال زائی از برنا مه هایم است.
وام دانشجوئی، کارآموزی مفید دانشجویان که واقعی نه کلیشه ای کا را یاد بگیرند و وضعیت عمرانی از دیگر برنامه هایم است. همه در برابر قانون برابرند و کسی به دلیل منصبش نمی تواند بگیر و ببند راه بیندازد و پاسخگوی اعمالش نباشد.
در رابطه با فقر و اعتیاد و مواد مخدر و این که اعتیاد بیماری است. آدم هائی بیمار بوده اند یا شده اند و به اعتیاد پناه برده اند و اگر پیشگیری های اجتماعی موثری می شد تا این حد گسترده نمی شد. باید نسبت به درمان اقداماتی شود که این مسئله ای ملی است که منطقه ای هم هست.
عوامل بوجود آورنده آن پیچیده است، اعتیاد، بیکاری، طلاق و .. و.. به هم وابسته اند و یک زنجیره به هم پیوسته هستند و هریک تشدید کننده دیگری است و آسیب های اجتماعی می باشند که من و تو و همه ما مقصریم.
بیماری بوده است و مشکلاتی داشته و شرایط هم مهیا بوده است و خودش هم سستی نشان داده است پس معتاد شده.البته شخص مسئول اعمالش است و شاید اگر من هم در آن شرایط و آن سن و آن محیط اجتماعی و آن مشکلات بودم من هم ای بسا می شدم. یا ژنش در من نبوده و یا بر محیط و مشکلات غلبه کرده ام و یا به نحو دیگری بیمار نشدم.
شاید هم به نحو دیگری مریض شده ام و خود نمی دانم.
به هرحال همه با هم مریض نمی شوند و توان افراد با هم تفاوت می کند.

منادی همبستگی ملی هستم. وقتی کسی نماینده شد دیگر خیلی برایش خور و نائین و جندق و انارک تفاوتی نمی کند که اولاً نماینده کل شهرستان می باشد و انگهی این می گنجد که از کل منابع ملی استفاده نماید.
یعنی ابتدا به ملت نگاه می کند و سپس به این گوشه ملت و تازه این را در رابطه با جهان می بیند. یک نماینده برگزیده باید بتواند در موضعی قرار گیرد که دید جهانی داشته باشد تا بتواند تعاملی با دیگر ممالک داشته باشد تا کلیه ارتباطات بهتر شود.
بتواند از امکانات دیگر کشورها استفاده نماید تا وضعیت مملکت بهتر شود و از تضادها، تنش ها و وضعیت های نه جنگ نه صلح بگریزد و به آن دامن نزند.
اولاً من بشری هستم که از اینجا برخاسته ام، که بیشتر به اینجا و این محیط متعلقم و در ایرانم که در جهانم و از سوئی دیگر ابتدا من یک بشرم که به کل جهان تعلق دارم و با جهان باید زیست کنم، محیط هم باید با جهان زیست کند، با ملت بایستی همنوائی، هم نواختی، هماهنگی و همکاری داشته باشیم و بعد در منطقه موثر باشم.
که خب آبت که جائی نمی رود، گازت که جائی نمی رود ما پیگیری می کنیم ولی یک مقدار به مسائل مملکت هم توجه داشته باش.
یعنی اینکه من نماینده فقط کارم این نیست که فقط به آب و نان منطقه برسم مملکت را باید با قواعد و قانون اداره کرد ولی مترقی و رو به پیشرفت و رو به جوامع جهانی بایستی داشته باشیم.
برای عبور از شرایط کنونی اقتصاد ایران که تورم همراه با رکود دو دهه‌ای در کارنامه خود دارد، مطالعه تجربه کشورهای امریکای; لاتین، چین و هند در زمینه رشد و تقویت سرمایه‌داری ملی برای اندیشمندان و سیاستگذاران اقتصادی لازم و ضروری است.
ما نبایستی که نظر به افغانستان و عراق و پاکستان داشته باشیم حتی ترکیه هم مورد نظر ما نیست. نظر به اروپا باید داشت. توسعه و تلاش، ابتکار و خلاقیت بایستی رو به اروپا و غرب باشد. رو به دنیای پیشرفته باید نگاه کنیم.
مردم نباید از ترقی و از چیزهای مدرن بترسند.
بایستی به سنت های خود بیندیشیم و چیزهائی را که به دلایلی سنت شده اند و مانده اند ولی حالا بایستی منسوخ شوند، بایستی زیرش بزنیم همانطور که شاهنشاهی تا قرن ها و هزاره ها مد شده بود و جا افتاده بود و سیستم بود. به وقتش تحول کردیم
ثمره نخست این انقلاب روی آوردن به صورت‌های قانونی و دموکراتیک بود، موضوعیت قانون اساسی و میزان شدن رای مردم دستاورد بزرگ نظامی بود که «جمهوریت» و «اسلامیت» را در پیوندهای هم‌سرشت با یکدیگر می‌دید. جمهوری هم بدون دموکراسی صوری است و دموکراسی یعنی اشخاص و نماینده هر ایل و طایفه بتواند بگوید می خواهم بیایم و نماینده شوم و جداسازی هم در حد امکان نشود. نه تنها انتخابات از دل این انقلاب برآمد، بلکه مبنا و مدار و دوام و استمرار آن هم قلمداد شد. منشأ قدرت مردم شدند و دروازه سرنوشت ملت بر پایه حق حاکمیت او چرخید.
اصلاحات در کجا شکل گرفت؟ در ادامه انقلاب و برای پیگیری آرمان‌های نخست آن یعنی در آنجا که احساس می‌شد در راه نیل به این آرمان‌ها موانع و یا حداقل کاستی‌ها و کندی‌هایی به وجود آمده است.
انشاا.. مشکلی هم در تأئید صلاحیت ها نبوده است و نیست و در سلامت برگزاری انتخابات سالم هم انشاا.. به یاری خداوند مشکلی نخواهد بود و شمارش آرا درست خواهد بود و اظهار تأسف از اینکه تعدادی از نامزدها حذف شده اند و ای کاش ساز و کاری بود که اینها را مردم می توانستند حذف کنند و مردم این قدر آگاهی دارند که سره را از ناسره تا حدودی تشخیص دهند حتی اگر همه جا به دقت هم نتوانند. به هر حال قوانینی وجود دارد که اجرا می شود و تا این قانون هست همه باید اجرا کنیم.
نماینده نباید بدون توجه به قابلیت ها و شناخت مدیران را عوض نماید تا مجبور شود در زمان کوتاهی چند نفر را عوض نماید و صرفاً به دلیل این که افکارش یا رأیش مخالف است آنها را عوض نماید.
نماینده باید بتواند جهانی فکر کند. ضعف مفرط ایران در رویارویی با استعمار و قدرت‌های اروپایی باعث جدا شدن پاره‌ای از سرزمین‌ها - در قفقاز و ماوراءالنهر و بخش‌هایی از افغانستان- شد. پدیده‌ای که در طول تاریخ و در دوره‌های فترت ایران بارها اتفاق افتاده بود، اما هیچ‌گاه منجر به پیدایش کشورها و ملت‌هایی با هویت جدید، آن هم در برابر هویت ایرانی نشده بود، که این بار چنین شد.
یک مسئله قابل توجه دیگر این است که در عصر جدید در جوار ایران و در بیشتر موارد درون ایران زمین تاریخی، سرزمین‌هایی به عنوان کشور و محل زیست ملت‌های جدیدالولاده و نوظهور با نام‌های جدید پدید آمده‌اند که تقریباً هیچ یک به عنوان کشور و ملت بیش از صد سال تاریخ ندارند. دولت‌های اینگونه کشورها در پروژه‌های ملت‌سازانه خویش به شدت به تاریخ احساس نیاز می‌کنند. در میان مؤلفه‌های سازنده ملت هیچ یک مهم‌تر و مؤثرتر و بنیادی‌تر از تاریخ و خاطره‌های مشترک تاریخی و میراث فرهنگی نیستند. کشورهای نوظهور هر یک به دنبال سهم خود از مواریث مشترک منطقه هستند. میراثی که بخش عظیمی از آن تا گذشته ‌های نه چندان دور به عنوان میراث تاریخی ایران و ایرانی به شمار می‌آمد و تعریف می‌شد.
اینک ما چه بخواهیم و چه نخواهیم با جنگ و جدالی بر سر تاریخ و در تارخ روبه‌روایم. هر کس به گونه‌ای در تلاش است تاریخ را به نفع خود تفسیر و تسخیر کرده و بر آن فرمان براند. اگر تاریخ را به گونه یک سرزمین فرض کنیم می‌توان گفت که هم‌اکنون میان ملت‌ها و دولت‌ها بر سر فرمانروایی بر آن جنگ و جدالی تمام عیار در جریان است.
گویی جریان موسوم به جهانی شدن نیز به تندترشدن آتش آن- دست کم در منطقه ما- انجامیده است. اینک ما درباره ایران نه با تجزیه جغرافیایی که پیش و بیش از آن با تجزیه تاریخی رو در روایم. در بسیاری از فیلم‌ها، رمان‌ها و دیگر محصولات فرهنگی و هنری غربی- آمریکایی، این غرب است که به عنوان محور تاریخ جهانی معرفی می‌شود و دیگران حول محور او به گردش در می‌آیند و معنای هستی خود را از او می‌گیرند.
پیداست که ایران برای رویارویی با چالش‌های بنیان‌کنی که هویت و هستی تاریخی‌اش را تهدید می‌کنند به ابزار و فنون جدید نیازمند است. از جمله مهمترین چیزهایی که ایران به آن نیازمند است علوم تاریخی زنده، پویا، هشیاری، آگاهی و توجه عمومی جدی همه ایرانیان به میراث در معرض تهدید و غارت تاریخی خویش است.
از یاد نبریم که گذشته چون غولی است که اگر ما بر شانه‌های او نشستیم به همان اندازه بزرگ و نیرومند می‌شویم و اما اگر او بر شانه‌های ما نشست ما را زیر نیروی سهمگین خویش نیست و نابود می‌کند. نیز بیندیشیم و بدانیم آنان که بر تاریخ (گذشته) حکم می‌رانند فرمانروایان اکنون و آینده‌اند! اگر ما خود را در تاریخ و جغرافیای جهان کنونی و آینده تعریف نکنیم دیگران ما را به مقتضای منافع و اهداف خود تعریف خواهند کرد.
در روزگار ما تجزیه کشورها از تاریخ آغاز می‌شود و به جغرافیا می‌انجامد.
باید در ارتباطمان با افکار عمومی غربی کاملاً شفاف و عقلائی عمل کنیم. ملت‌های غربی را نمی‌توان با ایراد سخنرانی ایدئولوژیک که چانه‌زنی بر نمی‌تابد و همین‌طور با تمرکز بر عقیده، عاطفه و فراموش کردن عقل و منطق جذب کرد.
آمریکا بیشترین ادعاها را علیه کلیت سیاست خارجی ایران مطرح می کند و بر 4 ایراد خود به جمهوری اسلامی ایران پای خواهند فشرد.این ایرادها عبارتند از:
* دستیابی به سلاح‌های هسته‌ای، حمایت از تروریسم جهانی، نقض حقوق بشر و خرابکاری در روند صلح اعراب و اسرائیل. امریکا برای هیچ یک از این چهار اتهام دلیل و سند محکمه‌پسندی ارائه نمی‌دهد.
جمعیت جوان چه می خواهد، چه انتظاراتی دارد؟ جمعیت جوان هیچ قابل مقایسه با گذشته و حتی بیست سال قبل نیست. فرزندی که در برابر پدر و مادر مودب می‌نشست و از حرف‌زدن و دخالت خودداری می‌کرد و منتظر اشاره پدر و مادر بود، با فرزند امروز که اطلاعات بسیار دارد و از رسانه‌های داخل و خارج استفاده می‌کند و انگیزه‌های فراوان بشری در او زنده و بیدار شده و طالب و تشنه رسیدن به مقاصد است و خود را رها و آزاد احساس می‌کند، بسیار متفاوت است.
وقتی از دانشجویان می‌پرسی برای چه به دانشگاه می‌روید، دانشجویان خیلی بی‌انگیزه و بی‌تفاوت هستند. عشق و علاقه‌ای که مثلاً زمانی که من به دانشگاه می‌رفتم وجود داشت را کمتر می‌توان دید.
من می‌بینم که فرد دانشجوست، بزرگ شده اما به واقع فرصت رشد عالی را پیدا نکرده است.

دل‌گویه های یک جوان ایرانی را برایتان می گویم. "وقتی سخن از انتظارات و مطالبات جوان امروزی جامعه ما به میان می‌آید شاید آنچه که بیش از هر چیز دیگری به ذهن خود او و یا مسئولین و متولیان امر، متبادر می‌شود اموراتی همچون اشتغال، ازدواج، مسکن و امثالهم می باشد. اما در ورای تمامی اینها که هیچ عقل سلیمی منکر اهمیت یا اولویتشان نمی‌گردد، و البته در تمامی این کره خاکی نیز به نوعی جزء دغدغه‌ها و برنامه‌های اصلی سیاستمداران و گردانندگان عرصه اقتصادی و اجتماعی کشورها می‌باشند، مطلبی هست که چندان عجیب نیست اگر آن را ریشه تمامی معضلات و مشکلات یاد شده قلمداد کنیم. آری قیم‌مآبی و آن هم در کثیف‌ترین و منزجرکننده‌ترین شکل خود یعنی استفاده ابزاری و شعاری و تبلیغاتی از جوان، بی‌شک آزاردهنده‌ترین مسئله‌ای است که جوان اصیل ایرانی حتی به قیمت نبود شرایط ازدواج و اشتغال و ... حاضر به پذیرفتن و تن در دادن به آن نمی‌باشد.
همان جوانی که وقتی صحبت از میدان دادن یا مسئولیت‌پذیری او به میان می‌آید نه تنها موجودی ارزشمند و قابل توجه نیست بلکه به رذائلی همچون احساساتی بودن، اعمال انفعالی، هواهای جوانی، غرور کاذب و ... متهم می‌شود.جای بسی تعجب است که همین جوان و با همین مختصات، بهانه و سرفصل تمامی شعارها و تبلیغات و برنامه‌های تشنگان قدرت و ثروت قرار می‌گیرد. و در این قالب ناگهان او بدل می‌شود به موجودی مملو از نشاط و شادابی جوانی، انرژی‌های سرشار و مثبت و پویا، دارای ذهنی خلاق و مبتکر و به‌طور کلی موجودی نازنین و دوست داشتنی.
و به راستی چه نیکو شترمرغی است این جوان ایرانی در دست دلسوزانش!!!
آری من یک جوان ایرانی هستم. من نه اشتغال می‌خواهم، نه ازدواج، نه مسکن. قبل از همه اینها می‌خواهم: مرا پله نردبان آمال و آرزوهای خود قرار ندهید."
اما ای جوان من می گویم هم اشتغال، هم ازدواج، هم مسکن و هم استفاده نکردن ابزاری از شما همه با هم حق شما است.
زنان می‌توانند نقش مهمی در روند توسعه، در کار و تولید، در نظم و ثبات و در پیشرفت جامعه داشته باشند. البته سطح اقتصادی جامعه هم به ایجاد شرایط بهتر برای زنان کمک می‌کند. دو موضوع مهم دیگر- یکی آموزش و مهارت و دیگری اشتغال و درآمد- نیز به رشد شخصیت زنان، کسب هویت و رهایی آنان یاری می‌رساند، و همین مسائل است که توسعه را به وجود می‌آورد.
به زنان اجازه داده شود خودشان فعال شوند. این نوع نگاه به زن بستگی به سطح توسعه صنعتی جامعه دارد که اگر بالا باشد، به زن نیز به عنوان نیرویی فعال و کارگزار نگاه می‌شود و زن به جای منفعل بودن، عامل اصلی تلقی می‌شود.
با بی‌توجهی به رشد زنان، آنان را از چرخه کار و تولید خارج می‌کنیم، در حالی که این برای جامعه در حال توسعه اولویت دارد. ما باید بتوانیم شرایط و زمینه‌ای را فراهم کنیم که توانایی‌های زنان به بار بنشیند.
در جامعه سنتی همیشه به زن القا شده که تو ضعیف هستی، تو تابعی، تو باید اطاعت کنی، تو نقش فرودستی در این ساختار اجتماعی داری، و وظیفه تو بچه‌داری و خانه‌داری و آشپزی است.
حتی زمانی که زن تخصص و مهارت دارد، نمی‌تواند کار تخصصی‌اش را انجام دهد و شغل دیگری به او می‌دهند که در نتیجه آن، تقسیم کار اجتماعی آسیب می‌بیند.
در نگاه کنترلی به زن، او فردی تابع تصور می‌شود که نمی‌تواند بزرگ شود و برای خودش تصمیم بگیرد زیرا عقل ناقصی دارد. توانایی‌های زنان خدشه‌دار می‌شود. اینکه می‌گویند طبیعت زن این است که ضعیف و لطیف باشد، در حالی که ظرافت‌ها و لطافت‌های زن به معنای ضعیف بودن او نیست. اگر اجازه بدهیم زن آموزش ببیند، مهارت کسب کند و شرایط برابر با مردان داشته باشد، آن وقت می‌بینیم در خیلی از حوزه‌هایی که گفته می‌شود کار زن نیست، زنان توانایی‌هایی از خود نشان می‌دهند ای بسا بیشتر از مردان.
اشتغال و به رسمیت شناختن حق مالکیت زن، همراه با آموزش و کسب مهارت زنان، مسائلی است که به آنها توجه نمی‌شود.
اصل شکوفایی انسان‌هاست. زنان چه ‌بسا از جنبه‌هایی می‌توانند نقش مهم‌تر از مردان در فرآیند توسعه ایفا کنند.
مردان با ذهنیت‌های کاملاً نادرستی با زنان برخورد می‌کنند. سکوت زنان بر این برخوردها می‌افزاید.
امنیت در جامعه برای زنان دغدغه اصلی است، آرامش ندارند و به چشم حقارت به آنها نگاه می شود که مشکل فرهنگی است. امکانات برایشان مهیا نیست.
روی تعریف و تمجید از تحصیلات و تحصیل کرده ها و جذب قشر دانشجو تاکید می کنم. قشر جوان ما که در این زمانه به هر حال به هر طریق وارد دانشگاه ها می شوند با مسائل جدیدی آشنا می شوند. افق های جدیدتری را جلوی خود می بینند و ممکن است در تضادهائی با محیط و پدر ومادر خود قرار گیرند که انعکاساتی دارد. اما باید دانست که آنها فرهیخته ترین جوانان ما هستند. کسانی هستند که بی گدار به آب نمی زنند. نپخته و نخواسته و یا با تعریف حرفی نمی زنند. بنابراین آنها بایدبیشتر میدانداری کنند و در وسط میدان باشند.
پیام رسان باشند، پیام ده باشند و اجتماعاتی را برای آنها داشته باشیم مانند باشگاه جوانان که بتوانند ایده های خود را بگویند و سرگرم باشند.
به باشگاه ها و کلوپ های ورزشی برای جوانان می پردازم. باید سالنی باشدکه شب جوانان دور هم جمع شوند و مقالاتی را بخوانند، نظریاتی را مطرح کنند و نقد و تفسیر نمایند. هنری باشد و قابلیت نقد. صاحب اختیاری باشد ولی دخالت بیجا نباشد.
برخوردهای آزادانه باشد و بدون ترس و وحشت حرف های خود را بزنند حتی اگر به نظر ما خطا باشد، حتی اگر اشتباه کنند و در این اشتباهات است که پخته می شوند. ما الان در مملکتمان جوّی را فراهم کرده ایم که چهار نفر روراست نمی توانند با هم حرف بزنند. عده ای با ماسکی و ریائی و تظاهری ابراز وجود می کنند و بعداً هرکدام هر کار دلشان خواست می کنند فارغ از هر حرفی که زده اند و قول و قراری که با هر کسی گذاشته اند و این سالوس و نیرنگ و ریا است که باید با برخوردهای بین همی خیلی عمیق برطرف شود و این فقط در یک محیط آزاد تحقق می یابد.
انسان‌ها سرمایه‌اند. آنها هم یاری‌رسان به توسعه و هم هدف توسعه‌اند.
جذب قشر تحصیل کرده وظیفه همه ما است. بایستی نالید از این که پس از سی سال از گذشت انقلاب هنوز ارزش تحصیلات و تخصص ها آن طور که باید شناخته شده نیست. بعضی وقت ها می بینیم کسی که نه تجربه دارد و نه تحصیلات عالی و نه تخصصی، پست و مقامی را اشغال می کند که بعداً معلوم می شود کارآئی ندارد. سپس تقصیر عملکرد بدش را به شانس و وضع هوا و زمین و دیگران می اندازد.
در حالی که این همه جوان که تخصص و تحصیل و تجربه را دارند ما آنها را از تخصص و تحصیل شان منفک می کنیم و به کارهای نامربوط دیگر می فرستیم و به جای دیگر.
یعنی هر چه خرج کرده ایم به هدر می دهیم و کسی را می گذاریم که باید به شانس و غیب و دیگر چیزها تکیه کند و در واقع با راندمان بسیار کمی از تحصیلات استفاده می کنیم. باید این نگاه را تقویت کنیم که دیگر دنیا تخصصی شده و ما هم باید بیشتر روی تخصص ها کار کنیم.
کسی می تواند پزشکی کند که پزشکی خوانده باشدو گذشت آن دوران حکیم باشی ها و این قضایا. کسی می تواند مهندسی کند و روی توسعه صنعتی و مهندسی ژنتیک و مهندسی اجتماع و مهندسی گام به گام ، مهندسی معکوس و هزاران نوع مهندسی دیگر کار کند که مهندسی را خوانده باشد و تجاربش را به دست آورده باشد. مطمئن باشید به این سادگی ها به این ها نمی توان مفتی گفت بروید پی کارتان.
بایستی این ها را جذب کنیم و به آنها بها دهیم. ما این همه تحصیل کرده و پروفسور در مملکت داریم و در منطقه خودمان هم، اما چقدر برای آنها مشغولیت درست کرده ایم. خب اینها امکانات توسعه ای هستند که باید استفاده کرد. این ها بزرگترین سرمایه های ما هستند. این ها سرمایه های ماندگار هستند که جهان می خواهد آنها را از ما بقاپد.
باید کارگاه ها و کارخانه ها و تأسیسات را راه بیندازیم و برای آنها متخصص مربوطه را هم بیاوریم. و اگر از روش های سنتی و قدیمی استفاده کنیم کم راندمان خواهد بود و آخرش هم چیزی جز تعطیلی و ورشکستگی نخواهد بود. تاکید می کنم بایستی روی تحصیلکرده بنا را بگذاریم و همبستگی ها را بیشتر کنیم. فلانی در خور است و برای آنجا کار می کند و دیگری در نائین است و برای آنجا کار می کند. ما همه در یک شهرستانیم و همه باید برای شهرستان کار نمائیم.
دیدید وقتی توانستیم مردم و شورای خور و انارک با هم باشیم و تومار بنویسیم که ما آب می خواهیم و بایستی آبرسانی به مقداری باشد که به هر دو برسد قطر لوله را زیاد کردند. در رابطه با راه و گاز هم مشکل داریم و نیاز داریم. خواستن توانستن است.
اگر خود انارک بود آبی و گازی در کار نبود. خور برای کارخانه پتاس گاز می خواهد به انارک هم می رسد.
پس یک شهرستانیم و اگر باهم شکوفا شود به درد می خورد و افتخار می کنیم. اگر فقط مرکز شهرستان رشد کند برای ما خوب نیست و ننگ است. وقتی با هم رشد کنیم خوب است و بایستی همه با هم فکر کنیم چطور می توانیم شهرستان مان را رونق دهیم.
همه جزو یک شهرستانیم و همه باید تلاش کنیم که همه با هم پیشرفت کنیم و مثلاً اگر خور رشد کند و جندق رشد نکند هر روز اختلاف بیشتر می شود. باید با هم باشیم و بنشینیم و همه فکر کنیم که چطور همه با هم برویم بالا و پله های ترقی را طی کنیم.
این را باید انجام دهیم و بایستی استاندارد زندگی را در همه شهرستان ارتقا دهیم و در همه مملکت این کار را بکنیم تا دیگر غصه اقواممان را در دیگر نقاط نخوریم که بیکارند یا در رفاه نیستند.
اگر واقعاً نمی توان این کار را کرد و خور و نائین با هم مشکل دارند بهتر است دو شهرستان شوند ولی تا یک شهرستان هستند بایستی همبستگی باشد.
اگر نماینده به این برسد و به آن نرسد بایستی دو نماینده داشته باشد ولی حالا که یک نماینده دارد بایستی به همه جا برسد تا این اختلاف از بین برود و گرنه خور بایستی به سمتی برود و نائین به سمتی دیگر.اگر قرار است در یک شهرستان با هم زندگی کنیم بیائید با هم کار کنیم. نائینی ها اگر بگویند نائین و خوری ها اگر بگویند خور ما می گوئیم ما مانند یک درختیم که اگر شاخه ها را خشک نمائیم تنه درخت خشک می شود و اگر تنه را خشک نمائیم باز شاخه ها و درخت خشک می شود. پس انارکی و خوری و جندقی و نائینی نداریم و شهرستان مان باید پیشرفت کند و بایستی همبستگی داشته باشیم.
مردم صاحب حق هستند چه دانسته رأی بدهند چه ندانسته. نمایندگی تکلیفی است که به گردن من گذاشته می شود تا نماینده شما باشم، خدمتگزار شما شوم و این وظیفه من است و منتّی هم نخواهم داشت. دیگر نمایندگان را هم به شهرستان خواهم آورد تا از نزدیک مشکلات شما را ببینند. برای شما وقت می گذارم. با شما خواهم بود و در میان شما خواهم بود. مدیران عالی رتبه را هم به میان شما خواهم فرستاد.
تا حالا عموماً از بچگی که یادمان می آید تا حالا، نماینده جماعت با افراد و قشر خاصی سر و کار دارد و یک پیرامونی مشخصی دارند که اینها کارچرخان او هستند و راهبرش هستند و ارتباطش هستند. خیلی هم به بقیه بهائی نمی دهند. وقتی هم فلان نماینده می خواهد بیاید و تو هم به گونه ای خبر می شوی که دارد می آید یا آمده خانه فلان آقا یا فلان جا، جلسه ای است و هیشکی هم به تو نگفته. نمی دانی بروی یا نروی. اگر هم بروی در چه حد می توانی بگوئی و این اهانتی به شعور افراد می باشد.
من جلساتی عمومی خواهم داشت با اطلاع قبلی و فکر می کنم سیستم باید این جوری باشد که نماینده اولاً بیشتر به حوزه خود سر بزند. ثانیاً با اطلاع قبلی هم سر بزند.
مسئولین منطقه را هم خبر کند، از طریق مقامات محلی قبلاً حضور خود را به اطلاع برساند تا دیگران با اطلاع باشند، از پیش فکر و اندیشه ای کرده باشند تا بتوانند نماینده را به صلاّبه بکشند که تو یک ماه، یک سال یا فلان قدر وقت گذشته و توقع مان این بوده و بر آن بوده، اشکال کجا بوده که پیش نرفته و این جور نباشد که چهار تا آدم خاص پچ پچ کنند و در گوشی و با روشی خاص نماینده را راه ببرند و نماینده با بطن مردم برخورد نداشته باشد.
مردم می خواهند با نماینده صحبت کنند و درددل دارند. نماینده را تا چهار سال نمی شود عوض کرد و چنین نماینده ای را باید تحمل کرد پس بایستی در بین مردم بتوان او را استیضاح کرد و او بایستی پاسخگو باشد.
شعار هایمان باید برای زندگی بهتر و مدنی تر و رو به ییشرفت باشد. از عوام فریبی بپرهیزیم، از شعارهای دهن پرکنی که هیچوقت یک نفر به تنهائی قدرت انجام آن را ندارد یا جوّی برای انجام آن نیست بپرهیزیم.
ما باید بتوانیم رو در روی نماینده بایستیم و بتوانیم بر خلاف نظراتی که مورد قبول ما نیست صحبت کنیم. ما آقا بالا سر انتخاب نمی کنیم تا حتی زمان آمدنش را هم فقط بعضی ها خبردار شوند.
این گونه نمایندگان به حقوق شما اعتقادی ندارند یا اگر دارند جرأت نمی کنند از حقوق شما دفاع کنند این بی احترامی به شما است.
ختم کلام این که برای من و شما و ما همه با هم، انسان هائی که با هم خواهیم بود بن بستی وجود نخواهد داشت چون بر این باوریم که "یا راهی خواهیم یافت یا راهی خواهیم ساخت". باور کنید ما می توانیم.   (اسفند 86)

و