فضول شهر
آخر زبان جِرمش کم اما جُرمش زیاد است. با فضولی چه خنده هایی که اشک شد و چه آسانی هایی که سخت شد و چه پاکی ها که خدشه دار شد و چه خانواده هایی که از هم دور شدند. چه بسا فضولی که به زندگی خودش هم آسیب رساند.
فضول کسی است که در کارهایی که به او ارتباطی ندارد دخالت کرده و این افراد دچارنوعی بیماری هستند که در آن خود را همه چیز دان می دانند، فقط کافی است در کنار آنها از موضوعی صحبت کرد. اینان کوتوله هایی هستند که مرض خودبزرگ بینی دارند. اگر در فاصله چندمتری از آنها در مورد موضوعی صحبت کنیم آنها به راحتی می شنوند و چون حس انسان دوستی زیادی هم دارند! نمی توانند خودرا دخالت ندهند.
روزی روزگاری درشهر کوچکی خانواده ای شریف زندگی می کرد. پدر این خانواده فرد آبرومندی بود. این خانواده فرزندانی داشت. چند فرزند بزرگتر درسخوان بودند ولی فرزند آخر این خانواده بر خلاف آنها، پسری بلانسبت شما فضول و درس نخوان بود و در کار هرکس که فکرشو می کنید چه برزگ چه کوچیک، چه پیر و چه جوون فضولی می کرد به طوری که محله و بعضی از دوستاش از دستش عاصی بودند. مردم هم که خانواده اش را می شناختند از پدر او همچین فرزندی را انتظار نداشتند. چند باری این موضوع را به مادرش فقط برای تذکر گفته بودند ولی از دست مادرش هم کاری ساخته نبود، آخه دست پرورده خودش بود.
پس از مدتی، دیگر تحمل او برای افراد سخت شده بود و فضولی وی به حدی رسیده بود که در کارهای خانوادگی افراد هم فضولی می کرد و دلش می خواست از کارهای هرکس و هر چیز به هر روشی سردربیاورد و سر توش کند. اهالی او را فقط به خاطر پدرش تحمل می کردند و از پدرش خجالت می کشیدند که شکایت پیش او ببرند.
راستی وقتی بابای پیرش بفهمه، چی کار می کنه؟ بنظرم می گریه و از خدا می خواد بفهمه چه کار ناشایستی کرده که این تحفه را نصیبش کرده.
